Η τεχνική πήρε το όνομα λιποαναρρόφηση και πολύ γρήγορα έγινε η πιο δημοφιλής επέμβαση αισθητικής πλαστικής χειρουργικής. Για πρώτη φορά ένα πρόβλημα όπως αυτό της συγκέντρωσης τοπικού πάχους μπορούσε να αντιμετωπιστεί με τρόπο που δεν απαιτούσε μεγάλες τομές , και μια βαρεία γενικά επέμβαση.
Παρόλα αυτά οι πρώτες επεμβάσεις αυτού του είδους παρουσίαζαν σημαντικά προβλήματα και απείχαν πολύ από αυτό που ίσως γνωρίζουμε σήμερα. Έτσι η ανάγκη για γενική αναισθησία ήταν αναπόφευκτη, η ενδο νοσοκομειακή τριήμερη τουλάχιστον νοσηλεία κανόνας καθώς και η σημαντική απώλεια αίματος που έθετε περιορισμούς και απαιτούσε όχι σπάνια μεταγγίσεις. Το αισθητικό αποτέλεσμα ικανοποιούσε συνήθως τις ανάγκες ενός ντυμένου σώματος και δεν άντεχε στην γυμνή έκθεση μια και οι ανεπιθύμητες μετεγχειρητικές ανωμαλίες ήταν ορατές και συχνές.
Μέσα σε μία περίπου δεκαετία οι τεχνικές βελτιώθηκαν αλλά αυτό που έφερε πραγματική επανάσταση στην εξέλιξη της ιστορίας ήταν η ευρηματικότητα ενός αμερικανού δερματολόγου του Jeffrey Klein όταν στις αρχές της δεκαετίας του 90 δημοσίευσε ένα άρθρο στο οποίο παρουσίαζε μια νέα τεχνική που συνδύαζε τη λιποαναρρόφηση με διήθηση ενός τοπικού αναισθητικού διαλύματος σε μεγάλες ποσότητες κάτω από το δέρμα και μέσα στο λιπώδη ιστό. Η νέα τεχνική έδινε τη δυνατότητα να πραγματοποιούνται πλέον οι επεμβάσεις αυτού του είδους χωρίς την ανάγκη νοσοκομειακής παραμονής, ελαχιστοποιούσε την όποια απώλεια αίματος, μείωνε τις μελανιές και τον πόνο και το σπουδαιότερο έδινε την δυνατότητα να πραγματοποιούνται με τοπική αναισθησία . Θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε πως παρά τις όποιες τεχνολογικές εξελίξεις μέχρι τώρα, η μέθοδος του Klein αποτελεί το gold standard πάνω στο οποίο όλες σχεδόν οι μεταγενέστερες τεχνικές στηρίζονται. Έτσι στην εποχή μας ο χειρουργός πέρα από την πιο παραδοσιακή μέθοδο έχει μία πληθώρα εναλλακτικών να διαλέξει.
Όποια τεχνική και αν χρησιμοποιηθεί, κλασσική ή με την υποβοήθηση διαφόρων τεχνολογικών βοηθημάτων όπως δυναμικές κάνουλες, υπέρηχοι ή laser κλπ, δεν παύει να ισχύει η βασική αρχή που λέει ότι σημασία δεν έχει τι αφαιρούμε αλλά τι αφήνουμε πίσω. Με λίγα λόγια τώρα που οι διάφορες τεχνικές μας επιτρέπουν με ασφάλεια και ανώδυνα να αντιμετωπίζουμε το τοπικό πάχος, εκείνο που ήταν και πολύ περισσότερο παραμένει στις μέρες μας ζητούμενο είναι το άριστο αισθητικό αποτέλεσμα που είναι σε άμεση συνάρτηση με τον χειρουργό, το σχεδιασμό της επέμβασης και τις ρεαλιστικές προσδοκίες από αυτήν. ‘Έτσι λοιπόν στόχος είναι η απουσία ανωμαλιών που εμφανίζονται στην επιφάνεια του δέρματος καθώς και η όσο το δυνατόν πιο ποιοτική προσέγγιση του προβλήματος επιτυγχάνοντας ένα φυσικό αποτέλεσμα με την ταχύτερη δυνατή ανάρρωση.
Σήμερα θεωρώ ότι όλες οι επεμβάσεις αυτού του είδους οφείλουν να γίνονται σε οργανωμένους και εξοπλισμένους για το σκοπό χώρους. Σε ένα μεγάλο ποσοστό όπου οι περιοχές ενδιαφέροντος είναι περιορισμένες, η τοπική αναισθησία είναι επαρκής αλλά ακόμα και όταν επιλέγεται η γενική νάρκωση σίγουρα δεν απαιτείται διανυκτέρευση σε κλινική. Καλό θα είναι να τονίσουμε ότι: θα πρέπει να αφήνουμε πάντα κάποια χρονικά περιθώρια λίγων εβδομάδων αποθεραπείας και να έχουμε την υπομονή να κρίνουμε το τελικό αποτέλεσμα μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Αυτός είναι και ο λόγος που η Άνοιξη θεωρείται η καταλληλότερη εποχή για αυτού του τύπου τις επεμβάσεις πριν από την έκθεσή μας στον καλοκαιρινό ήλιο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 80 ο γάλλος πλαστικός χειρουργός Yves-Gerard Illouz, δημοσίευσε ένα βιβλίο που έμελε να γίνει η βίβλος των πλαστικών χειρουργών για τα αμέσως επόμενα χρόνια σχετικά με μια νέα και εντελώς πρωτοποριακή για την εποχή τεχνική που αφορούσε στην αφαίρεση λίπους από το ανθρώπινο σώμα μέσα από ελάχιστες τομές και με τη βοήθεια αρνητικής πίεσης.
Kείμενο: Κωνσταντίνος Φλώρος, Πλαστικός Χειρουργός,
Μέλος της Βρετανικής Εταιρίας Αισθητικής και
Επανορθώτικης Χειρουργικής, Συνεργάτης του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών
